Sanırım daha çok yazmalıyım, ülkenin ve dünyanın hızına ayak uydurmak hiç kolay değil çünkü. Ne yaparsan yap geride kalıyorsun…

Bu satırları yazmaya bir hafta önce, kurultayın hemen ertesi gecesinde başlamıştım, çok şey oldu başkentte; bilinenden, görünenden daha çok şey, tüm bunlar Ankara’nın ıssız sokaklarına, ıssız gecelerine bırakıldı ki artık bununla kimse ilgilenmeyecek.

* * *

Dönüyorum, çocukluğum Ankara’yı geride bırakarak… Her kilometrede tarihi kurultay da geride kalıyor tabii.

Tahmin ettiğiniz gibi bu seferde dönüş yolculuğunda devam ediyorum yazıma. Bir farkla, içimdeki burukluk sevgili Tolga Şardan‘ın tahliye haberiyle yerini hüzünlü bir keyfe bırakıyor.

Aracımız hareket ettikten kısa bir süre sonra uyuya kalmıştım.

Güngör Abi: “Serdar uyan, Tolga’ya tahliye kararı çıktı.” dediğinde aslında beklediğim haberi almış oldum.

Bodrum’dan bir kafile eşliğinde fakat aynı arabada beraber yola çıktığımız Doktor Güngör Topaloğlu beni Muğla ve Bodrum CHP örgütünün kaldığı otele eliyle bırakmıştı fakat hemen sonra çok yakındaki evinde misafir etmeyi istemişti, kıramazdım onu…

Eşi, Işıl abla Bodrum’daydı ama Ankara’da evlerindeki misafirperverliğini anlatamam.

Unutmuşum evin ne kadar uzağında da olsa o evin reisi olan kadınları. Sonra hatırladım, aklıma annem de düşünce…

* * *

Malum, benim yazılarım net olarak durumu aktarmaktan daha çok olayların ben de bıraktığı duygularla şekilleniyor…

Böylece her yazımda mutlaka kendimi de katık etmiş oluyorum cümlelerime.

Kemal Kılıçdaroğlu kalsın isteyenlerin daha duygusal, Özgür Özel gelsin isteyenlerin ise daha mantıklı olduğunu düşündüğüm bir kurultay yaşadık.

Kurultay delegeleri özelinde iki aday arasında eşit paydada bir irade dağılımı vardı aslında, orta yerde konuşlandırılan delege alkışlarını tartmak kolay oluyordu benim için bulunduğum noktadan baktığımda.

Önce tarafların birbirlerine olan eleştirilerinde eşit oranda alkış dağılımı yaşanırken, özellikle Özel’in, Kılıçdaroğlu’nun danışman seçimi ve önemli sayıda milletvekilinin Altılı Masa’nın küçük ortaklarına hediye gibi sunulması ile ilgili yükselttiği doz, dengelerin kendi lehine dönüşmesini sağladı.

Kılıçdaroğlu’nun konuşması ise Özel’in son cümlelerine kadar kurultayın en heyecanlı anlarını yaşattı diyebilirim.

Salona İmamoğlu, sokağa ise lider değişimi beklentisi hakimdi.

Bu konuda kesin yargım; Ankara sokaklarını arşınlayıp ertesi sabah da Güngör Abi’nin yakın dostu, partili Canip Kara‘nın mahalle marketine gidince oluştu.

Soldan sağa, Kenan Yılmaz, Güngör Topaloğlu, Canip Kara ve ben

Markette bir gün önceki lider seçimi hem Canip Bey’i hem de sohbetimize konuk olan mahalle sakini emekli Albay Kenan Yılmaz‘ı haylice umutlandırmıştı.

Ben de bu anı, kurultay günlerinde bir Ankara hatırası olsun diye, Canip abinin “Atatürk mutlaka görünsün” uyarısı eşliğinde fotoğraflayalım istedim.

İki liderin de parti içi demokrasiyi, parti emeğini, liyakati çok önemsediğini anladığımız bir anlayışı sıkça ifade ettiği, ortak sayılabilecek bir görüşü yeni dönemin şifreleri olarak sunduğu kurultaydan; inanın kimsenin mutsuz ayrıldığını düşünmüyorum.

Her durumda umudu diri tutmayı becerebilen bir ruh haline sahibiz milletçe ve hiç sevmediğimiz, tahammül edemediğimiz şey bunu kaybetmek.

* * *

Kurultayla ilgili son notum, (Bodrum) CHP içinde büyümesine yakından tanıklık ettiğim genç kardeşim olan Mehmet Alkım Denizaslanı‘nın partinin kurultaydan sonraki en yüksek karar organı olan Parti Meclisi’ne girmiş olması.

CHP Parti Meclisi Üyesi Mehmet Alkım Denizaslanı

Gülümsemesi hiç eksik olmayan ve her şartta yeniden ayağa kalkmayı bilen bu genç adama güveniyorum.

“Serdar Abi hakkımda bir gün sonu eyvallahla biten bir yazı kaleme alacaksın diye çok korkuyorum.” diye bana takılması da hiç bitmez Alkım’ın.

Bak işte, korkulacak bir şey yokmuş sevgili kardeşim.

Başarılar…

Eyvallah.